ว่าด้วยเรื่องบัดดี้ๆ...

   Buddy...
   เคยเล่นกันมั้ยคะ -0- เกมส์จับคู่เทคแคร์ที่คนเล่นคงแอบดีใจเล็กน้อย(หรือมาก--;) ถ้าคนเทคเรามันเป็นเจ้าพ่อรึเจ้าแม่บุญทุ่ม ฮี่ๆ ขนมเอย นมเอย ของถูกฝากส่งมาทีไรนี่เล่นเอาเพื่อนๆ อิจฉากันเป็นแถว ฮ่าๆ ว่าแต่เราจะพูดถึงเกมส์นี้กันทำไม? ใช่แล้วล่ะ ก็มันคือต้นเหตุของเรื่องน่าอับอายที่ยังฝังใจมาตลอดหลายปี...(และคงจะตลอดไป T^T) เรื่องของเรื่องก็คือตุ๊กตาได้มีโอกาสเล่นเกมส์นี้อิตอนที่ไปเข้าค่ายวิศวะของมหาลัยมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง การจับฉลากเลือกพี่บัดดี้บังเกิดขึ้นเป็นกิจกรรมแรกๆ นั่นแสดงว่า เราจะต้องเทคพี่ค่ายคนนี้ตลอดระยะเวลา 4 คืน 5 วัน! โอ่วววว...  กล่องใส่ฉลากใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ...ตื่นเต้นดีมั้ย? จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้แฮะ แต่สุดท้าย เราก็จับมันมาใบนึง:)
   ฮี่ ฮี่ กระดาษแผ่นน้อยค่อยๆ เลื่อนเปิดออก...อย่างช้าๆ...(แล้วจะสโลโมชั่นทำไม--;)
   พี่...ต...(โอเค เราจะเรียกเค้าว่าพี่ต.)
   ดูจากชื่อ...ผู้ชายว่ะ ตายแล้วๆๆๆ รู้สึกปั่นป่วนในท้อง อาการแพ้ผู้ชายกำเริบ จะเป็นไปได้มั้ยที่พี่ต.จะเป็นผู้หญิง ซึ่งก็ได้แค่หวัง เพราะหลังจากจับฉลากแล้วก็ได้มีการแนะนำตัวพี่ทั้งหมดในค่าย และนั่นไง พี่ต.ของเรา ผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ น่ารัก(เหรอ--?) โอ่ว...ม่าย ที่แย่ไปกว่านั้นคือเค้ากลายมาเป็นพี่ที่ดูแลประจำกลุ่ม ใกล้กันเกินไปแล้ว จะดีใจ? รึเสียใจดี? ไม่มีเวลาคิดถึงข้อนั้น--เราเข้ากลุ่มกันทันที มีการแนะนำตัวเล็กๆ ภายในกลุ่ม มีการแอบมองพี่บัดดี้นิดหน่อยพอกรุ้มกริ่ม ฮุฮุ แต่นอกจากเราจะต้องเทคพี่แล้ว อย่าลืมว่ามันก็ต้องมีพี่ที่เทคเราด้วย เค้าไปจับฉลากกันตอนไหนก็ไม่ทราบแหละ เอาเป็นว่ามีแล้วกัน ซึ่งพี่คนนั้นก็ต้องเป็นความลับ แต่คือเราอยากรู้ไง แหะๆ แต่ก็ไม่ใช่จะไปเสิร์ชเน็ตแล้วเจอนี่หว่า แล้วไอ้พี่เทคนี่ก็มีตัวตนมาแต่ตอนกินข้าว ฝากโน่นมาบ้างล่ะ นี่มาบ้างล่ะ ที่จำได้ดีคือข้าวโพดอ่อนทอด จะส่งมาทำม๊ายยยย นอกจากนี้ก็มีน้ำเปล่า นม --; คือแต่ละอย่างนี่ของๆ ค่ายทั้งนั้นอ่ะ ในเมื่อไม่รู้ว่าใครคือพี่เทค ชีวิตที่เหลือจึงหมดไปกับการ...ภาวนาให้เค้าคือพี่เทค...ฮ่าๆๆๆ ฝันลมๆ แล้งๆ ไปตลอดการเข้าค่าย--
   และแล้วก็ถึงวันที่ต้องเปิดโปงทุกสิ่ง ใครเทคใครแคร์ใคร ในคืนสุดท้ายนี้ มันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป! การเฉลยบัดดี้จะเริ่มจากให้น้องค่ายนั่งหลับตากันเป็นวงกลม แล้วพี่ที่เทคเราเนี่ย จะมานั่งข้างหน้า เมื่อพร้อมแล้ว...ทุกคนจะลืมตา ทาด้า!~~ คนนี้นี่เองพี่เทค^O^
   น...นมวัวแดงไทย-เดนมาร์ค -- ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี ใยพี่เทคกุเหลือแค่กล่องนม มองไปทางซ้าย พี่ที่แอบหวังว่าจะเป็นพี่เทคนั่งยิ้มหน้าระรื่นกับน้องบัดดี้ของเค้า Y^Y มองไปทางขวาอีก พี่-น้องบัดดี้นั่งเรียงกันเป็นตับ มองมาที่ด้านหน้าอีกครั้ง ดูยังพี่กุก็เป็นนม และขณะที่กำลังใจเสียอยู่นั้น พี่รหัสก็มาจากที่ไหนซักแห่ง นั่งลงตรงหน้า และที่ตรงนั้น ก็ไม่ได้มีแค่กล่องนมอีกต่อไปแล้ว...
   "งงอะไร? ทำไมไม่หยิบไปล่ะ?"
   คำตอบคือการหัวเรอะแหะๆ พี่ผู้ชายตัวใหญ่ ตาสวย ยิ้มตอบ...ภาพกิจกรรมเมื่อวันก่อนๆ ผุดเข้ามาในหัว
   ...ภาพพี่ที่ออกมารับตอนมาถึงค่าย (แต่เค้าจำเราไม่ได้ -- ดันจำเพื่อนเราได้คนเดียว T T)
   ...ภาพพี่ที่มองมา มันไม่ใช่ความบังเอิญ! แต่เพราะเค้าคือพี่เทค
   ...ภาพที่ตัวเองกำลังเต้น 'มันต้องถอน' ในฐานกิจกรรมที่พี่เค้าดูแล อ่าวเวร~ กุล่อซะมันส์เลยตอนนั้น
   "ทำไมพูดเหน่อจัง?"
   หน้าเหียกไปเล็กน้อยสำหรับคำถามนั้น ถ้าวัยเดียวกันจะตอบว่าเรื่องของกุ แต่นี่...มีศักดิ์เป็นถึงพี่เทค ก็เลยได้แต่หัวเราะหน้าระรื่นออกไป ฮึ่ม...ฝากไว้ก่อน กุเหน่อตรงไหนวะ! แม่มมม
   จบไปสำหรับพี่เทค สรุปว่า สิ่งของที่เราได้มาทั้งหมดนั้น...ตลอดวันแรกจนวันสุดท้าย...ของกินจากค่ายโอนลี่ เธอไม่ยอมเจียดเงินซื้อไรให้เราเลย จากคำบอกเล่าคือพี่เค้านอน(แม่ม)ทั้งวัน จนไม่มีโอกาสออกไปซื้ออะไร (เออ น่าเห็นใจจริงๆ )
   ต่อมา การเฉลยน้องเทคด้วยวิธีเดียวกัน พี่ต.ในวันนั้นแต่งตัวได้โดดเด่น(และน่ากลัว)มาก ไม่ต้องสังเกตให้มาก เดินเข้าไปนั่งด้านหน้าด้วยเวลาอันรวดเร็ว ต้องทำความเข้าใจกันก่อนว่า การเฉลยบัดดี้นั้น จะต้องมีของสมนาคุณให้กับคนที่เทคเราด้วย เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แล้วแต่ศรัทธา นั่นไง ขนมพวกนั้นบนหน้าตักพี่เค้า ของสำหรับเราแน่ๆ ฮ่าๆ ระหว่างรอการลืมตา ไอ้เราก็พกความขี้เล่นมาแหย่พี่เค้า แกล้งดึงขนมออกมาจากหน้าตัก ซึ่ง...เหนียวมาก แม้จะหลับตาก็ยังรักษาขนมนั่นได้ทุกชิ้น เราจึงยังไม่ได้ครอบครองขนม(ซึ่งควรจะครอบครอง)จนกระทั่งเค้าลืมตา การคุยกันดำเนินไปเรื่อยๆ เราก็วกเข้ากลับไปคุยเรื่องขนมนั่นตลอด คิดในใจ คือจะไม่ให้กุจริงๆ เหรอ...อย่าเล่นตัวน่า! ซื้อมาให้ก็ให้ซักทีดิ ฮ่าๆๆ แต่ก็นั่นแหละ ด้วยความพยายามของตุ๊กตา ขนมสองห่อและกาแฟนั่นจึงมาอยู่ในครอบครองเมื่อกิจกรรมพูดคุยเสร็จสิ้นลง
   มีความสุขกับของสองสามชิ้นนั่นไปไม่กี่ชั่วโมง สติก็เริ่มมา--ปัญญาจึงเกิด ตายห่_ เพิ่งนึกออกว่าสิ่งที่ว่านั่นคงจะไม่ใช่ของเรา ขนมและกาแฟมันคือของที่เค้าได้จากน้องบัดดี้! O-o ทำไมเพิ่งคิดด้ายยยยย!!! เริ่มอายเล็กน้อย พี่ต.คงไม่กล้าบอกว่าขนมกับกาแฟนั่นได้มาจากน้องบัดดี้ ของที่จะให้แกน่ะ ไม่มีว้อยยย!!! เอิ่ม...มันคงโหดร้ายเกินไป --;
   ชีวิตที่เหลืออยู่(ภายในค่าย)จึงเป็นการเก็บขนมอย่างหลบๆ ซ่อนๆ อิน้องบัดดี้ที่ว่านั่นดันอยู่ในกลุ่มเดียวกันอีก ถ้ามันเห็นอาจจะรู้สึกตะหงิดๆ ได้ ยัยเพื่อนก็เอามาอวดจริง ไอ้ของขวัญที่ได้จากพี่บัดดี้เนี้ยยย อิจฉาว้อย! คิดดูสิ ถ้าไม่ได้แย่งชิงขนมพวกนี้มา จะมีอะไรเหลือบ้างล่ะ พี่นี่งกจริงๆ ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เลยเรอะ! เคยเล่นมั้ยเกมส์บัดดี้อ่ะ? ขัดใจจริง! อายด้วย ไม่มีใครรู้กับเราก็อายอยู่คนเดียวนี่แหละ ทุกวันนี้กาแฟกับขนมนั่นก็ยังอยู่ที่ชั้นบนสุดของตู้เสื้อผ้า อยู่ครบเลยล่ะ ตั้งใจจะเอาไปคืนก็ไม่มีโอกาส วันที่เลิกค่ายก็ดันไม่เจอเค้า 
   2ปีต่อมา มีโอกาสได้เจอเค้าที่มหาลัยชื่อดังนั่นในงานเปิดบ้านฯ เล็งกันไปเล็งกันมาซักพักหนึ่ง...ก็ไม่ได้ทัก(อ่าว--) เพิ่งจะมาทักก็ตอนที่เดินสวนกัน
   "น้องค่ายใช่มั้ยครับ?"
   "ค่ะ^^ "
   เพื่อนๆ ต่างอิจฉา ตุ๊กตามันเจอพี่บัดดี้ด้วยอ๊า! แต่ใครมันจะรู้กับเรา ความอายที่หายไปนานเริ่มแวบออกมา ความเสียดายที่ไม่ได้เอาของมาคืนก็ด้วย แต่ก็คิดว่าคงจะไม่เอามาคืนแล้วล่ะ มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนี่นา เน่าหมดแล้วทั้งขนมทั้งถุง และมันก็คงดูงี่เง่าเกินไปด้วย ฮ่ะๆ งี่เง่าจริงๆ
   อืม...แต่ขนมนั่น--จะยังอยู่ที่ชั้นบนสุดของตู้เสื้อผ้าไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย --

T'ta